محمدرضای نازنینم....

پسر قهرمان من داری چهارمین بهار زندگیتو تجربه میکنی..و روز به روز بزرگ تر و جالب تر و با مزه تر میشی..

برای خودت کتاب میخونی..نقاشی میکشی..حرف میزنی...هیجاناتتو نشون میدی..و همچنان گاهی بدلیل خستگی هاتو گریه مینی..

نازنینم اروم اروم بزرگ شو و خیلی بخند..خنده های تو مهر تایید خوشبختی ماست...پس همیشه بخند...بلند..بلند