محمدرضای نزدیک 5 سال

محمدرضای نازنینم

اینقدر این روزها سریع و پر شتاب بزرگ میشی که فرصت ثبت ثانیه های بی نظیر معصومیتت را ندارم...

کمتر از یک ماه دیگه 5 سال شما تموم میشه و به قول خودت یه کم مرد میشی

نازنینم توانایی هات و شیرین کایر های جدیدت اینقد زیاده که نمیدونم چی بنویسم

امسال تابستون رفتی مدرسه طبیعت...یکی از بی نظیرترین تجربه های زندگیتو داشتی...

و من هیچ وقت تو رو اینقدر شاد ..و اینقدر پر هیجان ندیده بودم...

خیلی شاد هستی اونجا و هر روز برای من یه تجربه جدید میگی...میگی مامان انگشت های اردکا یه جور جالبیه که باعث میشه تند راه بره...

میگی مامان مرغو که انداختیم تو استخر غرق شد..رو اب وایساد!!

میگی دیگه یاد گرفتم چطوری خروسو بغل کنم که رو پام پی پی نکنه!!!

و هنوزم میگی نمیدونم بوقلمون ها چطوری اینقد تند میدوند که من نمیتونتم بگیرمشون...

شاد بودنت و انگیزه خیلی زیادت که صبح زود بری مدرسه طبیعت برای من مثل یه گنج بود...یه گنج نایاب که دو سال با رفتن به مهد ازش محروم بودم...

نازنینم خنده های بزرگترین مهر تایید رضایت من از زندگیه...بخند بخند..بلند بلند....و من نفس عمیق بکشم و بگم خدایا شکرت