محمدرضای من...

پسرک 4 ساله من ابن روزها فقط  ارزو میکنم دعا میکنم یا نمیدونم شایدم تلاش میکنم که خوب خوب باشی...و هر بار ناکامی برام خیلی سخت تموم میشه

نازنینم کاش تمام اینها نگرانی های من یا حساسیت های من باشه..و کاش اینبار تشخیصم اشتباه باشه...

بهترینم  تو معصوم ترین داشتنی منی...و من نمیدونم تا چه اندازه در این که هستی موثر بودم.

امیدوارم بچگی شیرینی داشته باشی و خنده هات روز بروز بیشتر بشه

در بزرگ شدن خبری نیست...عجله نداشته باش پسر نازنین من...